Op doorreis

Lanzaam loop ik om de spleten in de grond heen. Het stinkt hier naar zwavel, en om de paar minuten spuit een geiser omhoog. Kou bestaat hier niet, maar ik kan het bos al bijna zien. Verkoeling, dauw, elanden! Dat laatste boeit me nog het meest, lekker verse prooi. Ik heb al veel te lang niet meer gegeten, het mag wel weer eens tijd worden.
Ik stop en wacht tot de geiser voor me omhoog spuit. De hete waterdruppels vallen op mijn vacht, en een verbrandt mijn neus. Ik bijt op mijn tanden en wacht tot de geiser voorbij is. Dan begin ik te rennen, ik ben lang genoeg hier geweest. Straks ben ik in het Redwood Forest!

Alhoewel ik op deze spleet niet had gerekend. Ik kan echt nog maar nét stoppen. Die is nieuw hier, maar erg breed. Het gaat me wel weer een poosje kosten voor ik eindelijk een smallere plek vindt. Met een diepe zucht begin ik langs de spleet te lopen.

Ik liep door het gebied. Normaal gezien ben ik hier nauwelijks tot nooit, maar mijn nieuwsgierigheid was te groot. Ik móest hier gewoon even zijn. Toen rook ik, behalve zwavel en dampen, ook de geur van een wolf, en het was er één die ik niet kende. Ik liep op de geur af, en zag aan de andere kant van een grote spleet inderdaad een wolf. Een Mexicaanse grijze wolf om precies te zijn. Ik kwam wat dichterbij, zodat hij mij kon zien, en ik hem. Ik zag dat hij ongeveer dezelfde leeftijd zou hebben als ik. Ik wachtte rustig zijn reactie af, niet dat hij perse zou moeten reageren.

Opeens ruik ik ook wat anders dan de zwavel. Ik kijk op en zie onmiddelijk de witte wolf. Hij valt nogal op, tegen de zwarte steen. Ik twijfel even, gewoonlijk staat hier een heel wat minder vriendelijke wolf. Wacht even, zijn snuit is veel ronder. Ik aarzel nog heel even, maar ga dan rechtop staan en roep naar hem. Misschien weet hij meer dan ik.
'Hé! Weet jij waar ik over deze spleet heen kan springen? Te weingi prooi hier naar mijn smaak!'

Ik zag dat de wolf mij rook, en hij keek mijn kant op. Even leek hij wat wantrouwend, maar al snel riep hij iets naar mij. "Hé! Weet jij waar ik over deze spleet heen kan springen? Te weingi prooi hier naar mijn smaak!" 'Wat verderop is er een smaller stuk, daar zou je overheen kunnen springen.' Ik liep alvast die kant op, waar het inderdaad een stuk smaller was. Ik wachtte even op de bruin-grijze wolf. Ik bleef wel op mijn hoede. Ik wilde niet alweer een conflict, zoals kort geleden met de witte wolvin Luna.

Ik hoorde wat de wolf riep en grijnsde vrolijk. Ik holde naar het smallere stuk en sprong er heel gemakkelijk overheen. Ik zag dat de witte wolf stond te wachten, en ik paste mijn sprong zo aan dat ik naast hem terecht kwam. Vorlijk keek ik hem aan, en ik gaf een knik met mijn kop als bedankt.
'Bedankt, anders liep ik hier vanavond nog rond! Ik ben Pittah!'

Ik knikte vriendelijk naar de bruin-grijze wolf. 'Graag gedaan. Ik ben Pharaoh. Ik heb jou hier nog nooit gezien, zwerf je hier vaker rond?' Natuurlijk probeerde ik niet dreigend over te komen, maar ik was gewoon nieuwsgierig. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat ik hem gewoon over het hoofd had gezien als ik hier rondliep, zo vaak kwam ik hier ook weer niet en het gebied is erg groot. Ik vroeg me af of deze wolf geschikt zou zijn voor in de roedel. Hij zag er in ieder geval niet kwaadaardig uit. Vooralsnog bleef ik op mijn hoede, hoewel hij in een gevecht misschien minder kans zou kunnen hebben om te winnen.


Sorry dat ik zo lang niet heb gereageerd, ik kon de tijd niet echt vinden en was gisteren nogal ziek...

Maakt niet uit hoor, wordt maar gewoon snel beter! Ik was vrijdag ook echt niet lekker. Gewoon lekker uitzieken, en je niet druk maken. Beterschap! Een bloemetje... XP


Ik grijns, en knik vriendschappelijk.
'Leuk je te ontmoeten, ik ben Pittah! Ik zwerf meestal rond in Lastbreath, maar ook vaak bij Security Lake. Alleen soms kom ik hier, als de eland schaars wordt.'

Ik kijk schuin naar Pharaoh. Ik heb ervaring met alfa's, en ik weet dat hij er in ieder geval een is. Of zal worden. Maar ik heb ook geleerd dat sommige alfa's niet al te vriendelijk blijken als je vertelt dat je in hun gebied jaagt... Nu kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan, ik had die elanden achterwege moeten laten. S*kkel die ik ben...

Dank je, ik voel me ondertussen al veel beter Jes ik mocht Lichaamlijke oefening laten zitten omdat ik buikgriep gehad heb

Ik zag dat de wolf plotseling schrok van wat hij zei. Ik wist dat dit over de elanden moest gaan, en dat hij elk moment dacht aangevallen te kunnen worden. Ik glimlachte vriendelijk naar hem en nam een rustige houding aan. 'Geen zorgen over de elanden, ik weet dat er nu eenmaal weinig rondzwerven in dit gebied, en zolang er niet onnodig veel elanden worden gedood, kan ik ermee leven.' Ik wist dat deze wolf niet slecht zou zijn. Ik wachtte nog maar even af met het vragen of hij een roedel zocht, misschien zou hij er zelf mee komen.

Altijd handig hè, briefjes tegen gym... Wij hebben echt een k**leraar, dus hij zit altijd te zeuren. Ik ben van plan om hem eens te vermoorden... XD Nee hoor, dat zou ik willen... Maar dat zou de politie heel wat minder leuk vinden dan ik.

Ik keek opgelucht naar de witte wolf. Zolang er niet teveel gedood werden. Gelukkig ben ik niet dol op de 'begaaf en bewaar' manier.
'Gelukkig maar. Bedankt, ik zal niet teveel nemen. Aan begraven en bewaren doe ik niet.'

Ik liet mijn blik toch nog even over de wolf heengaan. Ik was er zeker van dat hij een alfa was/zou zijn. Misschien... Ach, ik kan het altijd proberen.
'Heb je een roedel?'

Mijn mentor is mijn gymdocente, dus telefoontje plegen en klaar

Ik knikte vriendelijk naar de wolf. Hij had duidelijk geen slechte bedoelingen. Toen vroeg hij of ik een roedel had. 'Ja, zo min of meer. Tenminste, ik ben de enige overgebleven zoon van Papyrus, de vorige Alpha van de Plaine Lune. Maar er zijn nog geen leden in de roedel onder mijn leiding.' Ik zag hoe een afgedwaald elandkalfje hulpeloos en bang in het rond keek. Ik twijfelde of ik zou gaan helpen. Eerst maar eens zien hoe deze wolf erop zou reageren. Zo te zien had hij al wat gegeten, dus de kans bestond dat hij dit kalf zou sparen.

Handig! Mijn mentor is mijn wiskundelerares, daar heb ik niet echt veel aan. Mr ze is beter dan de meeste leraren.

Ik was verbaasd om te horen dat Papyrus dood was. Ik had die oude wolf nog gekend, en ik mocht hem altijd wel.
'Wat? Sinds wanneer is Papyrus dood? Zo lang geleden is het toch niet dat ik hier was?'
Dit had ik dus echt niet verwacht. En toen hoorde ik dat elandkalfje. Ik keek erheen, en twijfelde. Ik had door dat Pharaoh naar me keek. Hij had het beest waarschijnlijk al eerder gezien. Ik zuchtte.
'Waarom kunnen die kleintjes nooit bij hun moeders blijven?' Ik keek naar Pharaoh. 'Dus, wat wil je doen, alfa?'
Ik hoopte dat hij de hint begreep. De roedel was gegeroeid, met 1 lid. Ik grijnsde.

Even was ik verbaasd dat hij reageerde alsof hij mijn vader kende, maar al snel realiseerde ik me dat hij zeer bekend was, ook bij andere roedels. 'Hij is vorige winter door het ijs heengezakt, net als de rest van mijn roedel.' Toen keek de wolf naar het elandenkalf. Ik volgde zijn blik naar het doodsbange jong. 'Tja, vaak merkt de kudde pas dat er een kalf weg is als ze het niet meer zien.' Toen de wolf vroeg, "Dus, wat wil je doen, alfa?" wist ik dat hij bij de roedel wilde. Ik grijsde ook. 'Nou, Omega, laten we maar kijken of we dat kalf terug kunnen brengen naar zijn kudde. Dat doe ik wel vaker, dan blijven de elanden tenminste in het gebied.'

Ik rilde even op de verklaring van de dood van Papyrus.
'Hij is vorige winter door het ijs heengezakt, net als de rest van mijn roedel.'
Erg zeg. Maar ik schudde het snel van me af, verleden is verleden. Dingen kunnen niet ongedaan worden gemaakt. Ik keek vrolijk weer naar Pharaoh. Hij vatte de hint. Ik grijnsde en legde mijn kop achterover, en huilde vrolijk. Toen keek ik naar het kalfje.
'Goed dan, waar moet het beest naartoe? Voor de kudde Lastbreath instuift op zoek naar dit ukkie.'

'Volgens mij zijn ze nu in het Drygrass gebied. Maar eerst moeten we ervoor zorgen dat we het dier niet afschrikken, anders loopt het zo in de val.' Ik begon rustig te lopen, met mijn ogen op de grond gericht. Mijn schouders stonden ontspannen, en ik zorgde ervoor dat het kalf mij kon zien. In de houding zoals ik nu liep, zou men niet zo snel een vijand kunnen zien. Maar al bij al wist ik dat ik zo min mogelijk tegen het kalf moest spreken, ik mocht er niet aan gehecht raken, dat zou voor problemen kunnen zorgen later.

Als je wil, mag jij wel even het kalf zijn

Jippieee! XP


Pittah

'Ok, is goed.'
Langzaam liep ik op het kalf af. Mijn kop was omhoog gericht, en ik deed net of het kalf me niet veel kon schelen. Ontspannen liep ik naar het kalfje toe. Ik wist waar drygrass was, dus maakte ik een boog, om het kalf heen. Met mijn kop richting Drygrass.

Eland

Ik zag de twee wolven wel staan. Doodsbang keek ik, ik wilde mijn moder terug! Die zou ze zo wegjagen! Maar mamma was er niet... Angstig gleden mijn ogen van de ene wolf naar de andere. En toen schreeuwde ik. Hopend dat iemand het zou horen, geen wolf...
'MAMMAAAAAAAAA!'

Voorzichtig tilde ik mijn hoofd op, naar het kalf. 'Wees niet bang, wij zullen je niets doen nu. Wij zijn niet zo laf om een kalf aan te vallen dat hopeloos verdwaald is. Wij gaan je terugbrengen naar je moeder, oké?' Ik wist dat het wat vreemd overkwam, maar iedereen in mijn familie is nooit laf geweest, en aardig zijn zit dus in mijn bloed. Er was ook al tientallen jaren geleden afgesproken met de elanden om alleen te vangen wat nodig was om te overleven, en verder niets. Het was dus verstandig om ze te vriend te houden.

Eland

Ik sprong angstig achteruit, en liet mijn kop toen zakken. Ik had nog geen echte hoorns, zoals mijn vader, maar mijn kop was heel hard. Ik sprong op de witte wolf af, toen opeens de grijze naast me stond en met simpelweg met zijn poot tegenhield. Ik sprong weer achteruit, en keek angstig naar de beide wolven.

Pittah

'Rustig kleine. We doen echt niets.'
Het arme ding stond te trillen op zijn poten. Ik keek om naar Pharaoh.
'Drygrass, toch?'

Ik ging zitten. 'Geloof ons, wij kunnen je echt terugbrengen naar je kudde. Wij zullen vandaag geen gevaar voor je vormen.' Ik zag de ogen van het jonge dier, die groot van doodsangst waren. Ik probeerde zijn blik te vangen, en probeerde met mijn ogen te vertellen, "vertrouw me". Toen keek ik weer naar Pittah. 'Ja, als het goed is is de kudde inderdaad bij Drygrass.' Dit wist ik, want de kudde had zo zijn eigen ritme. Als ze in Redwood Forest zijn geweest, gaan ze bijna altijd naar Drygrass.

Pittah
'Super. Dan gaan we daar heen.'
De kleine eland keek nog steeds doodsbang. Ik liet mijn kop zakken en probeerde het beestje aan te kijken. Met doodsangst op zijn gezicht keek het wezentje me aan. Ik kwispelde ontspannen, om te laten merken dat ik niet op jacht was. Pas toen zag ik iets raars. Er zat donkerbruin, opgedroogd bloed net onder zijn keel. Maar het was niet van het kleintje. Dit zal toch niet... Een wees zijn? Ik tilde mijn kop op en keek Pharaoh even kort aan. Nadenkend. Toen keek ik het kleine beestje weer aan.
'Hé... Heb je nog ouders?'


Elandje

De grijze wolf proberde mijn kop op te tillen, maar dat wilde ik dus echt niet! Ik probeerde om omlaag te blijven kijken, maar uiteindelijk kreeg hij me omhoog. Ik keek bang in de wolvenogen. En plots liet hij mijn kop los, en keek naar de witte. Ik wilde net een stap achteruit zetten, toen de wolf weer naar me keek. En zijn vraag hoorde ik ook... Ik keek weg en probeerde niet te snikken...

Ik zag dat de jonge eland na Pittahs vraag wegkeek. Ik vermoedde dat de ouders van het dier niet meer in leven waren. Ik wist dat dat gewoon de wet van het leven was, eten of gegeten worden. Maar toch brak er iets in me. Ik vermoedde dat de jonge eland had gezien hoe zijn ouders door wolven werden gedood. Ik liep voorzichtig richting het kalf, en draaide mijn hoofd even weg, om niet bedreigend over te komen. 'Mijn ouders zijn ook niet meer in leven...' Even keek ik met een schuin oog naar het kalf, wachtend op zijn reactie.

Elandje
De witte wolf kwam op me afgelopen, en toen zei hij dat zijn ouders ook dood waren. En dat maakte me kwaad. Voor een van beide ook kon reageren, ramde ik mijn kop keihard tegen de flank van de wolf. Ik schreeuwde keihard, dichtbij zijn oor, maar dat deed ik niet expres!
'MIJN VADER LEEFT NOG HOOR! MIJN MAMMA IS DOOD DANKZIJ JULLIE!'

Pittah
Ik snap totaal niet waarom het jong zo reageert. Maar ik weet wel wat ik moet doen... Ik pak het beest voorzictig in zijn nekvel, en trek het krachtig opzij. Daar houd ik mijn poot weer tegen zijn kop. Ik kijk even bezorgd om naar Pharaoh. En dan weer naar het elandje.

Plotseling werd het dier kwaad, en ramde me omver. Nadat de jonge eland hard iets in mijn oor riep, duwde Pittah het jong opzij. Ik bleef nog enkele ogenblikken liggen, en stond toen voorzichtig op. Mijn rechterpoot deed pijn, en ik probeerde mijn gewicht te verdelen over mijn andere drie poten. Ik keek weer naar de jonge eland, en hoewel ik veel pijn had, was dat niet uit mijn ogen af te lezen. 'Het klinkt hard, maar dat is de wet van de wildernis. Eten of gegeten worden.'

Pittah
Hoewel Pharaoh het niet laat zien, weet ik dat hij pijn heeft. Ik kijk naar het elandje, maar kwaad kan ik niet zijn. Alhowewl het niet goed is. Ik laat mijn kop zakken tot ik het beest aan kan kijken.
'Luister, we eten je niet op, we willen je terugbrengen. En anderen omver gooien is niet ok. Dan laat ik je hier achter en mag je doen wat je wilt, goed?'
Ik til mijn kop op en duw het kleine beest weg. Dan loop ik naar Pharaoh,. Ik blijf opletten wat het beest doet, maar voor de rest schenk ik er geen aandacht meer aan.
'Gaat het?'


Eland
De grijze wolf kijkt kwaad, maar toch ook weer niet. En de witte loopt nu nog maar op drie poten. Ergens vind ik het knap van mezelf, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik laat mijn kop zakken en kijk voorzichtig naar de twee wolven.

Ik voelde veel pijn en hield mijn rechtervoorpoot nog steeds in de lucht, maar er was geen angst of pijn uit mijn ogen af te lezen. 'Ja, het gaat wel. Ik heb al ergere wonden gehad dan deze, dus ik zal dit ook wel overleven.' Even bewoog ik geamuseerd mijn oren toen ik dit zei. Toen keek ik weer naar de eland. 'Ik beloof het je, we zullen je in ieder geval níet opeten tot je bij de kudde bent voor een week. Je kan er natuurlijk voor kiezen om hier te blijven, maar dan overleef je het niet lang...'