Now i'm alive.

Mijn poten, uitgeput. Mijn ademhaling, lang en diep. Mijn vacht, grouw. Ik schudde mezelf uit mijn slaap en dwong mezelf op te staan. Mijn poot protesteerde. Sterk zijn, dan moet je op ditsoort momenten zijn. Ik moest rusten. Veel had ik nogniet mee gemaakt, maar door mijn wond kon ik amper een stap verzetten. Langzaam sjokte ik in het holst van de nacht door de straten van het dorp. Een week, een week geleden was de laatste dag dat ik een andere wolf zag. Maar waarom zou ik er nogeen willen zien? Ik zou ze toch alleenmaar willen doden door mijn haat aan goede wolven. Enkel slechte wolven die mij dat hebben laten zien zal ik in leven houden. Als je geluk had zou ik je laten gaan. Enkel één wolf is aan mijn aanvallen ontsnapt. 'pharaoh.' zei ik zacht. Ik liet mijn ogen langs alle huizen glijden. De ramen leken dicht getimmert. Zo goed zaten ze opslot. Ik liep en steegje in en keek naar de dozen die er opgestapeld stonden. Ik liep er naartoe ik bekeek de kisten van dichtbij. Vele bekende maa ook onbekende geuren drongen mijn neus binnen. Konijn,vis,vee. Maar ook zoete geuren waren er. Ik knipperde met mijn op en probeerde ze open te houden. Iedere keek dat de zoete geur mijn neus binnen drong werd ik slaperig. Met een half slapend lichaam trok ik me de kisten op en plofte tussen twee kisten neer. Langzaam vielen mijn ogen dicht en leek de nacht nogmaar een paar Minuten te duren.

Stemmen klonken voor mij. "wat is het?" "dat moet wel een wolf zijn, voor een hond is die teklein." "ssssst! Straks word hij wakken!" "wat kan hij dan doen? Moet je zijn poot zien. Ongelofelijk dat hij op die kisten is gekomen." "een wolf heeft niet alleenmaar klauwen hoor. Heb je zijn ga dan gezien toen hij zich omdraaide?!" ik opende langzaam een oog en keek de mensen massa aan. Blijkbaar had iemand mij gevonden de de rest van het dorp gehaald. Mannen, vrouwen en zelfs kinderen stonden in de massa. Ik draaide me hoof naar boven mij. Een kat zat met een dikke staart naar mij te blazen. Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en huilde. De kat sprong weg en sommige mensen dijnsde achteruit. Ik wilde het liefst gaos aan richten. Maar met mijn poot zou het nooit lukken. Zelfs als ik genezen was zou het nooit lukken. Ik had iemand nodig. Iemand die het zelfde dacht als mij. Ik stond op en voelde hoe mijn poot vast zat. Ik kek naar mijn achterpoot. Een ketting zat eromheen gebonden. Ik keek naar de menigte. Tegen een muur aan stond een jonge met hond stond grijzend naar mij te kijken. Ik gromde hoorbaar voor hem. In zijn handen had hij een ketting. Netzo een als ik om mijn poot had. "stóóóóóóp!" klonk er in de verte. "laat mijn layla gaan!" ik keek op. Een oude vrouw kwam aan gerend. Het verbaasde mij dat ze op die leeftijd nog kon rennen. De vroud worstelde zich door de mensen massa's heen en kwam bij de dozen aan. "layla! Kom bij mama!" schreeuwde de vrouw. Haar stem sneed door mijn orden heen. Als ik niet vast zat was ik het allang gepeerd. Ik draaide me om mat nog net lekte met de ketting om mijn poot. "layla? Wat is er met je?" schreeuw de vrouw. Ik nergeerde de stem en sloot mijn ogen. Wachtend totdat de mensen vanzelf weg zouden gaan.

[open het liefts lange posten hierop :3]

Sky Blue

Ik rekte me uit en deed mijn oog open. Nog niet veel te zien. Zoals gewoonlijk. Maar ik kan wel een enorm geschreeuw horen. Ik sta ietwat stijf op en rek me nog eens geeuwend uit. Een voor een strek ik mijn poten, en dan mijn nek. Mijn maag gromt, dus het zal wel tijd zijn voor wat te eten. Ik gaap voor de laatste keer en begin dan langzaam naar de marktplaats, dichtbij het plein.
Ik kan een paar jonge schoffies en hun pups ruiken, dus ik grom om hen te vertellen dat ze niet voor mijn voeten moeten lopen. Ik steek mijn neus in de lucht en haal diep adem. Ik ruik rotte vis, en dan ook nog bloed. Een slager heeft gisteren blijkbaar iets weggegooid. Ik loop op de geur af en duw wat vuil opzij. Een rat, bij mijn vlees! Ik grijp het beest voor het weg kan duiken, en breek zijn nek. Na een paar happen kan ik aan het goede vlees beginnen. Het is een best groot stuk, ietwat oud. Maar ach, dat ken ik wel.
Na een paar happen hoor ik opeens vanaf het dorpsplein een hoop gegil, en even later een wolf... Ik wil verder eten, maar dan besef ik opeens wat ik hoor. Ik ga overeind staan, en zie nog net de schim van een kat wegduiken.
Ik ren op een achterafstraatje af, dwars door de modder heen. Ik spring om het vuilnis heen, en zie dan het marktplein. Een enorme troep mensen, en daarachter zie ik nog net iets wits. Ik haal diep adem... Mensenzweet, de ietwat zure geur van ouder vlees, een soort zoet spul... Vast weer iets wat de mensen hebben uitgevonden. Volgens mij verdovingsmiddel... En dan ruik ik het bloed. En de wolvengeur.

Op het moment dat ik het witte zie bewegen weet ik het zeker. De lafbekken hebben met hun verdovingsmiddel een wolf gevangen genomen. Een wolf die dapper of laf genoeg was om 's nachts in het dorp te komen. En ik zag ook de oude vrouw zitten. Niet dat mens weer, die zag haast elke witte hond aan voor haar Layla. Waar die was maakte me niets uit. Maar achter de wolvin waren de bakken. En daarnaast was de oude kolensteeg. Daar kon ik wel komen. Eens zien waarom die wolf niet wegging.

Voorzichtig, om de mensen te ontwijken, holde ik achter het vuilnis langs, om bij de wolvin te komen. Ik kon haar nu heel duidelijk ruiken, net als het bloed, en het ijzer... Een ketting. Vandaar dat ze niet weg kan komen. Toch wel stom, om zich te laten vangen door de mensen. Ik ben eindelijk dichtbij genoeg, en ga achter een van de kisten zitten. Het stinkt vreselijk naar het verdovingsmiddel, dus ik ga toch maar wat verder zitten. Uit de lucht. Eindelijk kan ik de wolvin goed 'zien'. Net als de oude vrouw. Maar die maakt me niet uit, die wolvin moet hier in ieder geval weg.
'Psst. Hou even vol, straks zijn ze weg. Ik zal dan zien wat ik kan doen.'


Lang genoeg?

De vrouw probeerde de kisten op te klimmen. "ach mens. Hou toch op." gromde ik. De vrouw dijnsde achteruit en gooide haar hoofd in haar handen. Een klein meisje kwam aan gelopen en hielp haar weg van de menigte. Nogsteeds stond iedereen in het steegje, alsof er zometeen voedsel paletten werden gedropt in dit steegje. Dat zouden ze ook hart nodig hebben. Sommige dan, er zaten ook van die vetzakken bij. Het is een wonder hoe die uit hun huis zijn gekomen. Achter mij klinkt gerommel. Ik sta op -wat nog net kan met de ketting aan mijn poot.- en zie een hond langs de kisten rennen. Maar helaas voor mij. De hond kwam de kisten ook op. Ik ging weer liggen en staarde naar de menigte. de jongen met de hond stond er nogsteeds. Niet meer in het hoekje. Maar zecht voor mij. Ik ontbloote mijn tanden. Waarom de husky antwoorde met een grom. De jongen liep door de menigte en ging voor mijn onder de kisten staan. Met zijn gezicht haar de menigte. "mensen! Jullie kennen allemaal de dood van hillius, mijn vader." schreeuwde de jongen. Mijn oren draaide zich naar naar de jongen. Even bleef hij stil, waardoor ik de woorden van iets achter mij hoorde. 'Psst. Hou even vol, straks zijn ze weg. Ik zal dan zien wat ik kan doen.' een hond met nog maar 1 oog. De ander was verwijderd en keurig dichtgenaaid. Een hond van hier dus. "en deze wolf is daar verantwoordelijk voor! Ik heb het zelf gezien hoe hij mijn vader dood beet. En ik wist dat die ooit hier naartoe zou komen, en ik zal het zelfde doen! Ik zal deze wolf vermoorden met enkel een mes." bij het laatste woord van de jongen werd er een enorm slacht mes naar hem toe geworpen die hij ving. Hij sprong op de kisten en hief zijn mes in de lucht. "durf je wel! Die wolf kan geen kant op, zelf als je het dood maakt boeit het ons niet!" zei een man uit de menigte. "stilte!" snauwde de jongen. Ik keek de jongen aan, in zijn grijze ogen zag ik hoe hij twijfelde, hoe hij niet als een lafaard over wilde komen, hoe hij als een held wil gezien worden. Hij haalde zijn armen meer naar beneden en liet het mes langs zijn been hangen. Hij dé een paar stappen naar voren. Nu zag ik pas hoe jong de jongen was. Van veraf zou je heb als bijna volwassen schatten. Maar van hier is hij nog een kind. Hij richtte het mes naar mij en maakte de ketting rond mijn poot langer, zodat ik vrij kon bewegen. Hij pakte zijn mes weer met twee handen vast. Ik spande mijn spieren maar mijn poot protesteerde. Ik gaf er een hap naar en richte mijn aandacht weer naar de jongen. Die zijn mes richting mij gooide ik ontweek het mes dat in mijn ketting schoot. Het brak het niet, maar zette het alleen strakker. 'warom was het nou geen touw?" dacht ik. De jongen kwam op mij af gerend. Zijn arm zichting het mes, dus ook mijn bek. Ik voelde hoe mijn tanden begonnen te kriebelden. Hoe de adrenaline door mijn aderen stroomde. Ik gooide mijn kop zichting zijn arm, en gooide het van de kisten af. Ik was razend, ik was woedend. Niet alleen doordat de jongen mij probeerde te vermoorde. Maar ook door mezelf. Waardoor wist ik niet. Maar ik zou mezelf nu het liefst ook vermoorden. Maar ik bleef staan. Kijkend naar de menigte waarvan niemand iets dé. Ze waren bang, bang om het zelfde te overkomen. Ik keek naar mijn achterpoot. De ketting zat simpel om een stuk hout gebonden dan in een kapotte kist lag. Zonder kracht zou je het er niet uit krijgen. Ik trok mijn poot omhoog. Hout versplinterde, mensen hielde hun adem in. Ik zou naar de mensen kunnen springn, maar mijn poot liet dat niet toe. Ik keek naar de hond. Waarna ik mijn blik in de verte zette. Mijn poten zette zig af waarna ik over de muur sprong. Mij de landing schoor er een pijnscheut door mijn poot, die ik nergeerde. Ik keek naar de hond."ken jij die mensen?"

Ja het zwaard is een slachtmes geworden en ja ik doe weinig met de hond maar Luna is van ikke ikke ikke en de rest kan stikken (meestal dan :3)

Is goed, ondertussen is Sky ook aan het nadenken. Even tussendoor, welke tijd is dit? Zwaarden, hoofdwegen, het klinkt als science-fiction middeleeuwen. XD Ook leuk!

Mooi, ze had me gezien, en hopelijk ook gehoord. Nu moet ik alleen nog bedenken hoe ik de mensen hier wegkrijgen, dan kan ik proberen om die ketting los te maken. Maar ik heb er nu geen kans voor. Want er stapt een klein jochie voor de wolvin. Oh nee hè.
Ik zag het kleine jochie voor de wolf gaan staan. Ik ken hem, en zijn hond ook. Met de hond had ik wel eens gevochten, en gewonnen. Maar dat jochie... Dat was de zoon van Hillius, die vermoord was gevonden. Die zou niet aarzelen om de wolvin te doden.
"mensen! Jullie kennen allemaal de dood van hillius, mijn vader. en deze wolf is daar verantwoordelijk voor! Ik heb het zelf gezien hoe hij mijn vader dood beet. En ik wist dat die ooit hier naartoe zou komen, en ik zal het zelfde doen! Ik zal deze wolf vermoorden met enkel een zwaard."

Domme jongen. En laf ook. Wat moet ik doen, eens zien. Ik heb een paar seconden, ik kan hem omver springen, ik kan zijn hond aanvallen... Oh, waar is de tijd als je hem nodig hebt. Ik zal de jongen omver beuken. De hond heeft respect voor me, dus dat moet goedkomen. Tenzij hij zijn baas verdedigt. Jammer voor hem, maar dat zwaard moet hier weg... Ik leun achterover, op mijn achterpoten, en wacht tot de jongen goed staat...

Middeleeuwen zijn inderdaad interessant, maar deze site speelt zich toch echt af in 2011
Maar geen zorgen, het zwaard kan natuurlijk ook een broodmes of iets dergelijks zijn

Ok, nieuwe reactie! Ik kan niet meer bij de oude, XD.

Mooi, ze had me gezien, en hopelijk ook gehoord. Nu moet ik alleen nog bedenken hoe ik de mensen hier wegkrijgen, dan kan ik proberen om die ketting los te maken. Maar ik heb er nu geen kans voor. Want er stapt een klein jochie voor de wolvin. Oh nee hè.
Ik zag het kleine jochie voor de wolf gaan staan. Ik ken hem, en zijn hond ook. Met de hond had ik wel eens gevochten, en gewonnen. Maar dat jochie... Dat was de zoon van Hillius, die vermoord was gevonden. Die zou niet aarzelen om de wolvin te doden.
"mensen! Jullie kennen allemaal de dood van hillius, mijn vader. en deze wolf is daar verantwoordelijk voor! Ik heb het zelf gezien hoe hij mijn vader dood beet. En ik wist dat die ooit hier naartoe zou komen, en ik zal het zelfde doen! Ik zal deze wolf vermoorden met enkel een zwaard."

Domme jongen. En laf ook. Wat moet ik doen, eens zien. Ik heb een paar seconden, ik kan hem omver springen, ik kan zijn hond aanvallen... Oh, waar is de tijd als je hem nodig hebt. Ik zal de jongen omver beuken. De hond heeft respect voor me, dus dat moet goedkomen. Tenzij hij zijn baas verdedigt. Jammer voor hem, maar dat zwaard moet hier weg... Ik leun achterover, op mijn achterpoten, en wacht tot de jongen goed staat...

En op dat moment krijgt de wolvin zich los. Ze gooit de jongen eraf, en ik spring opzij om niet geraakt te worden door het mes. Ik kijk heel even, en hoop dat het goed komt met hem. Als ze tegen me praat, draai ik mijn kop naar haar toe.
'Ja. Ik ken ze. Anders dan jij, leef ik hier.'
De mensenmassa deed niets. Lafbekken. Zelfs met z'n allen durfden ze niet. Ik draaide mijn kop weer naar de wolvin.
'Lang blijven ze zo niet staan. Je kan me volgen, ik weet genoeg stille plekken. Of je blijft hier. Aan jou de keuze.'

Ik ren snel de kolensteeg in. Ik kijk even achterom, om te zien of de wolvin wil volgen.

'Ja. Ik ken ze. Anders dan jij, leef ik hier. Lang blijven ze zo niet staan. Je kan me volgen, ik weet genoeg stille plekken. Of je blijft hier. Aan jou de keuze.' zei dehond. Ik keek nog even achterom. Naar de lafbekken die dom bleven kijken. Van de jongen kon ik weinig zien. Alleen zijn hoofd waar straaltjes bloed uitliepen. 'beter.' dacht ik. Die mensen moesten weten dat ze niet met Luna kunnen sollen. Ik gooide mijn kop weer in mijn nek en liet een lange kille huil horen. Ik zou terug komen. Terug komen om te laten zien wie de baas was. Ik draaide me om en volgde de wolf een steegje in. Donker was het, het was bijzonder dat hier nog dingen groeien. Ik keek naar de lucht. Hemels blauw, zoals een lucht hoort te zijn. Ik bleef de hond volgen en keek nieuwschierig om me heen. "woon jij hier? Vroeg ik. Ik kon maar beter geen ruzie maken met mijn poot. Helaas een lafbekje zou ik dan worden. Maar ik moest genezen, genezen van mijn wond. Opeens drong een snijdende geur mijn neus binnen. In hield mijn poot stijf en ging op de grond zitten. "wat is dat voor stank?!" vroeg ik terwijl ik voor me gevoel vergast werd.

(insi loop iknow..,)

XD Nou ja, jammer dan. Sky gaat wel free-stylen. XD (srry, ben een beeetje vaag bezig XD)

Ik zie dat de wolvin achter me aan komt, en kijk nog even naar de jongen. Ergens hoop ik dat het niet al te ernstig is, maar het zal vast wel niet. Als de wolvin huilt, schudt ik mijn kop. Uitslover. Ik zucht even, en ren dan richting het marktplein. Vanaf daar kan ik naar alle plekken toe. Ik was verbaasd toen ze me iets vroeg, en draaide mijn kop om. "woon jij hier?"
Ik knikte kort. Natuurlijk woonde ik hier. "Waar zou ik anders wonen? Ik zie haast niets, hier ken ik alles."

Ik holde verder, richting de oude ververssteeg. Hier waren genoeg donkere plaatsen, waar ik me meestal verstopte. Ik draaide mijn kop naar een gat in een van de muren, en keek er even naar. Toen liep ik erheen, en ging ernaast staan. Er kwam een sterke, zurige rattenlucht uit. Ik rook eens, en schudde mijn kop.
"wat is dat voor stank?!"
Ik keek de wolvin aan, en glimlachte. Ik wist dat dat er altijd vals uitzag, maar zo bedoelde ik het niet.
'Hier heb ik een poos geleden een rattennest uitgemoord. " Genoeg informatie vond ik dat. Het was duidelijk wat er was, de lijken rotten. En ik dacht ok wat nieuwe ratten te ruiken. Maar hier konden we niet in, te veel bevolking. En stank. Ik liep weer verder, richting het volgende gat. Daar rook het gewoon, zoals het hoorde. Naar mij. Ik ging naast het gat staan en wees.
"Hierin."

>.> ik ben leeg ik probeer een postje eruit te krijgen.....


ik kreeg antwoord van de hond. ratten, een rottende kudde elanden kon ik wel aan. Maar ratten, ratten kregen altijd bij de eerste dag dat ze rotte de geur dat ze al weken lang rotte. Ik volgde de hond naar een ander steegje. Bij het zien ervan werden mijn ogen groter. Het leek wel een bos met blader dagen waar duidelijke lichtlijnen doorheen schoten, alsof er elk moment een hert tevoorschijn kon sprongen. Maar dit was een steegje, en geen bos. het bladerdak waren gewoon vele planten in vele kleuren. Ik liep het steegje verder in. Wacht.. wat dé ik nou?! ik begon op een goedzak te lijken. Luna kom tot jezelf, verdwijn! ga naar je jacht velden, waar jongen dierenzijn om je jachtlust terug te krijgen. ik spande mijn spieren. ik had gelijk, ik moest hier weg. Ik gooide mijn kop in mijn nek en huilde, waarna ik in het steegje verdween richting mijn jachtvelden.

-Luna topic uit-

Srry dat ik zo lang niet gepost heb, ben 15 geworden dit weekend dus jaaaa... XD
Mr ik weet ook niets meer...

Ik haalde nog eens diep adem. Dit was mijn plek. Ik voelde me hier altijd tevreden. Nou ja, tot nu. De wolvin huilde keihard in mijn oren en ik draaide me kwaad om. 'Zeg, kan je je kop niet houden?! Ik ben niet doof hoor!'

Te laat, ze ging er vandoor. Mank, dat wel. Ik schudde mijn kop om de fluitende toon uit mijn oren te halen. Ik legde mijn oren plat naar achteren en draaide me om. Misschien was dit een verbetering, aangezien het eindelijk weer rustig was. Ik gaapte enliep een van de vele kronkelweggetjes in. De planten waren hier en daar wat hoger gegroied dan gewoonlijk, maar dat maakte mij niet uit. Ik trok een paar stengels kapot, en liep gewoon weer verder. Daar kwamen de oude stegen weer. Ik begon te rennen. Ik wilde weten wat er op het marktplein was gebeurd. Uiteindelijk.