Wat in het wit dwaalt

Echt hard geluid maakte het niet. Het zachte geruis van vallende sneeuw, het scherpe gekraak van de vorst. Ik voelde een rilling over mijn rug kruipen en deed mijn ogen open.

Ik sliep al een paar weken in dit hol, ongezien op de vlaktes, en tot nu toe was er niets aan de hand geweest. Erg jammer dat juist op dit moment de ingang was volgesneeuwd. Het was donker; het rook muf en tegelijk was het erg koud. Ik tilde voorzichtig mijn kop op en testte mijn opten. Ijskoud, maar ze konden nog gewoon bewegen. Ik zette mijn dikke vacht op en duwde mezelf omhoog. Ik kon half kruipend bij de sneeuwhoop komen, en ik drukte hard om erdoor te komen. Het ging niet. Jemig, zoveel kan er toch niet gevallen zijn? Ik probeerde het nog een keer, met weinig succes. Dit meen je niet. Íngesneeuwd?! Ik probeerde het nog een keer, maar nu keihard. Met een klap drukte ik de lucht tussen de sneeuw weg. Een deuk was tenminste iets. Als ik ver genoeg door deze laag heen kon breken, kon ik staan. Kop ertegenaanzetten en drukken, drukken, drukken.

Na een kwartiertje kon ik eindelijk staan, mijn poten konden gebruikt. Het kostte me nog meer dan een halfuur om door de uiteindelijke ijslaag bovenop heen te breken, maar eindelijk was ik uit het hol. Zo snel mogelijk krabbelde ik eruit, de witte wereld in. Ik word hier echt claustrofobisch van. Ach ja, dat hol zal niet meer gebruikt worden.

Ik keek om me heen. Veel was er niet te zien, nou ja, witte sneeuw, af en toe een eenzame boom die zijn best deed om erbovenuit te blijven, een topje van een struik. Het had echt vreselijk gesneeuwd, en de dikke ijslaag maakte het er niet beter op. Een schaarse tijd zou aanbreken, dat was zeker. Dan kan ik beter nu gaan jagen. Eens zien, wat ruik ik... Paard, volgens mij. Redelijk veilig, er waren wat zwakkere dieren bij. Oud en jong waren niet al te goed bestand tegen de kou. Maar dat was mijn probleem niet. Een zwarte wolvin, witte sneeuw... Misschien kan ik me beter richten op de elanden, alhoewel... Ik grauwde geërgerd. Doe je zo'n moeite om uit je sneeuwhol te komen, heb je geen eten én geen schuilplaats meer. Ik legde mijn hoofd bijna achterover om te roepen om hulp... Maar deed het toch niet. De keuze om mijn moeder om hulp te vragen had ik al lang niet meer, maar op deze koude winterdagen had ik altijd het gevoel dat ze bij me was. In elke bries die langs mijn vacht streek kon ik haar stem horen. Maar wat ze me nu vertelde was niet echt wat ik me had voorgesteld... Kijk achter je, Ahira...
Met een ruk draaide ik me om, een vlaag van wolf in mijn neus.



Who is it??? XD

Ik liep door het landschap, die bedekt was onder een witte deken. De sneeuw waaide hard in mijn gezicht, en ik kneep mijn ogen tot spleetjes om iets te kunnen zien. Ik zou kunnen gaan jagen om mijn honger te stillen, maar ik zou in mijn eentje weinig kans kunnen maken, en al helemaal niet in deze sneeuw. Toen merkte ik beweging op; een zwarte wolvin stond voor me. Ik probeerde haar te opserveren, zo ver dat lukte. Ik zag dat ze lichtelijk de bouw had van een husky. Maar die gedachte schudde ik van me af, wat zou een hond in deze kou moeten zoeken? Ik wachtte even op de reactie van de wolvin, terwijl ik merkte dat de storm langzaam aan minder zwaar werd.



Lange reactie, maar een flutje -_-
Nieuw wolfjuh voor mij