Close every door...

Ik jankte zo hard ik kon, maar niemand hoorde me. Ik zat al drie dagen opgesloten in dit huis, en waarom? Omdat ik half wolf ben. Ik ben opgesloten door enkele jongeren, die mij de volgende dag alweer vergeten waren. Aan de ene kant was dat net goed, ze mishandelden me alleen maar. Alleen was er nu niemand die mij kon bevrijden. Er zijn hier wel meer honden, en niemand wist dat mijn geluid uit het huis kwam. In de tussentijd was ik alleen maar magerder geworden. Ik heb al een paar dagen geen sprankeltje licht gezien, en ik begon de moed al op te geven. Wat trouwens niet bij me paste, maar ik was nu zo verzwakt en had zo'n honger, dat ik bijna geen levenslust meer had. Ik huilde nog één keer, in de hoop dat iemand me zou horen, en viel vervolgens op mijn zij, half bewusteloos...

met mijn ogen gesloten liep ik door alle steegjes. mijn jachtlust had ik weer terug. ik kon weer doden zonder een emotie te tonen, doden zonder spijt. mijn poot was genezen, alleen wat schrammen zag je nog. ik grijnsde toen ik een huil hoorde. ''het is niet slim om te huilen wanneer ik je kan horen.'' ik begon te rennen richting de huil. het straatje werd steeds donker, totdat je er nog net dingen in zag.ik sprong via kisten naar een open raam. ik sprong een klein huisje binnen waar een ongelofelijke stank hing. maar ik gaf geen kik. in de kamer stond een kooi met een.. tja wat was het wat erin zat. hij zag eruit als een hond maar rook als een wolf. maar toch had hij wel wat kenmerken van een wolf. ''zit je vast? wat sneu.'' mijn hele lichaam was zwart door dat e niks kon zien. alleen mijn ogen kon je zien. gele ovalen die e zullen volgen totdat je dood bent. ''was de hond stout geweest en zit hij nu vast als straf.'' ze ik met de nadruk op hond. ik wilde weten hoe sterk de honden hier waren. of hoe bang ze waren voor een wolf.

(inspi op D:)

Ik keek op toen ik een stem hoorde. Ik zag dat er een een wolf stond, maar ik was er niet volledig zeker van. Blijkbaar had ze niet door hoe erg ik er aan toe was. Ik stond op, en keek naar boven. 'Alsof jij weet hoe het is om drie dagen lang opgesloten te zitten zonder water en eten, zonder ook maar één keer het daglicht te zien!' Ik was broodmager, en het zou me niet verbazen als mijn ribben er bijna zouden uitsteken. Ik hoopte dat deze wolf me zou helpen, maar toch was ik niet helemaal zeker. Ik had geleerd dat niet alle wolven betrouwbaar waren, dus het zou zomaar kunnen dat ik hier mijn graf had gevonden...

"of ik niet weet hoe dat voelt?" zei ik alsof ik de woorden uitspugde. "neem niet te snel conclusies. Ik weet zelfs beter hoe het voelt, overleef maar eens in een winter terwijl al het prooi weg is door de mensen." ik sprong op de kooi en liet hem op zijn zei vallen. "ik zou dolgraag een gevecht met je aan gaan maar zo is het niet eerlijk." ik stapte de deur open en grijnsde. "na een stuk vlees zou het eerlijk zijn." ik sprong naar buiten waar is toevallig een man met een tas vol vlees liep. Ik besprong hem en tal zijn blees. Met een grote eend liep klasse naar het huisje waar de hond was. Ik gooide het vlees naar hem. "eet, buiten wacht ik op je, onder het raam zodat je niet kan ontsnappen. Tenzij je hart leeg is en je een goede jager bent." zei ik waarna ik uithet raam sprong en eronder op de hond wachte.
(op de iphOne dus wat rare post D:)

Zodra ik het vlees zag liggen, sprong ik er heen en at het op. Het was heerlijk om weer iets anders dan ijzer in mijn mond te proeven. Toen de wolf zei dat ze buiten op me zal wachten om te vechten, voelde ik de moed weer in mijn poten zakken. Ik heb al vreselijk lang niet meer gevochten, en als ik dat al had gedaan, dan was het op een wat speelse manier. Dit keer zou het menes zijn. Toen ik was aangesterkt en wat regenwater opdronk dat naar binnen gesijpelt was, liep ik richting de plek waar de wolvin op me zou wachten. Ik keek naar haar. Ze zag er erg gespierd uit, en er trok een rilling door mijn vacht. Ik wist dat mijn overlevingskansen miniem waren. Ik haalde diep adem en liep, zover dat kon, naar buiten en stond tegenover de wolvin. 'Geweldig, ben ik net van het ene probleem af, stap ik zo weer in een andere.'

Ik grijnsde, mijn spieren stonden gespannen. Ik wilde weten wat hij was. Een opgever of een doorzetter. Een goedzakje of een kille doder, zoals ik. Iemand die over de streep gaat, of bij het kleinste gevaar alweer terug duikt. "kom op, ik wacht. Honger heb je niet meer waar wacht je dus op." ik keek omhoog. Langzaam verdween de zon. Ik grijnsde. Mijn lichaam verdwenen en alleen mijn ogen waren nog zichtbaar, helaas verdwenen die later ook. Ik hoopte dat de wolf nog voor mij stond. Ik sprong richting de wolf met mijn poten op hem gericht, met mijn kleine moordwapen zo vere mogelijk uit mijn poten gercht. In de hoop dat ik de wolf zou raken.

v.v

Ik wist dat ik nu zou moeten vechten voor mijn leven. Toen ik een paar grote wolvenpoten op me af zag komen, probeerde ik opzij te springen. De scherpe klauwen lieten een bloederige schram op mijn huid achter. Mijn ogen schoten alle kanten op, en toen ik de witte vacht van de wolvin zag schitteren, waagde ik het erop en sprong ik, ik wist niet of ik haar zou raken, maar dat zou sowieso puur geluk zijn. En geluk had ik nou niet bepaald vaak. Ik probeerde me te concentreren op het gevecht, hopend dat ik het er levend vanaf zou brengen...

Ik voelde een paar nagels door mijn vacht gaan. Waarvan de meeste opkom mijn vel sneden, op de zeikant van mijn rug. Langzaam verscheen de zon weer en zag ik mijn plek. Niet veel ergs. Ik voelde het bloed van de andere wolf op mijn nagels. Ik had hem geraakt, een lange rode streep op zijn huid. voetstappen klonken door het steegje. Een klein meisje kwam zingend aan gehuppeld. Een mandje had ze vast. Opeens stopte ze met fluiten. Ze had ons gezien. Ik gromde naar het meisje om haar weg te jagen. Dit was mijn gevecht. Niet die van haar. Het meisje rende gillend weg met haar handen omhoog, gillend als een muis die gedood werd door een pup. Ik keek weer naar de wolf waarna ik op hem afsprong in de hoop dat mijn tanden zijn nek zouden vinden.

Toen ik weer op de grond terechtkwam, haalde ik opgelucht adem. Ik wist dat het gevecht nog lang niet ten einde was, maar ik had in ieder geval de eerste minuten overleefd. Toen er een meisje zingend kwam aanlopen, bleef ik laag. Ik kende het meisje goed, en wilde niet dat ze zich met het gevecht zou bemoeien. Wat niet gebeurde, want de witte wolvin liet even haar tanden zien, en het meisje rende weg. Het gevecht ging verder. Zodra ze weg was, zag ik de wolvin opspringen. Ik kwam net niet op tijd weg, en haar tanden plantten zich in mijn huid...

Ik proefde de haren in mijn bek en klemde mijn kaken vast. Alsof er een riem stak om mijn bek heen zat. "hé!" galmde er door de steeg. "hé! Laat dat." een jonge man kwam aan gerend met een stok in zijn hand. Mij. Kaken opende zich. 'Kan ik nou niet gewoon rustig mijn ding doen?' dacht ik. Maar nee de mensen zaken altijd op je nek, 's ossen daar moest ik weer naartoe. Ik liet de andere wolf achter mij en gromde maar de man. Ik sprong op hem af terwijl mijn neus zijn keel zocht. Nergens kon ik die vinden alleen zijn gezicht, en een hoop stof. Ik zette mijn kaken in de hoop stof en hoopte dat ik zijn nek fond. Maar helaas, ik voelde mijn eigen kaken weer. Ik keek verbaasd naar de man die weg probeerde te stribbelen doordat ik hem vasthield netzoals pharaoh mij vast hield. Ik keek om mij heen. Hoge rijen met kisten, precies wat ik nodig had. Ik sprong van de man af op een van de dozen. Doordat ik op hun rand sprong verlorn ze hen evenwicht en vielen als een lawine naar beneden, op de jonge man. Ik keek weer naar de wolf. "jij ook een?" vroeg ik kill. Ik kon hem dod maar ik dé het niet. Hij had zich nog niet bewezen ik 'kende' hem nog niet. Stiekem hoopte ik dat hij slecht was. Maar toch. Niet omdat hij een hond was. Vond ik slecht niet bij hem passen. Hij keek vriendelijk. Netzoals Waki. Pharaoh zou ik bij slecht zetten maar ook niet. Door het karakter dat ik van hem gezien heb. Maar ik zou nog meer kansen krijchen. Er zijn genoeg wolven in ww. Ik had maar een keus om de goede wolf te vinden. Een roedel stichten. Maar dat kon ik niet. Niet sins mijn verleden, maar ik moest wel. Alleen zou ik het niet overleven als ik hier direct al bijna vermoord ben.
(als het lunas partner word moet hij wel slecht zijn hè.(kom ik weer laat mee aan......))

Ik had het gevoel dat ik bijna bezweek onder de beet van de wolvin. Totdat ik een stem hoorde. Ik herkende die stem; hij was van een jonge man, die vaak voor me had gezorgd. Toen mijn tegenstandster hem aanviel, was ik verstijfd. Toen ze op de kisten sprong, vielen die op de man die zo veel voor mij had gedaan. Toen ging ze weer voor me staan. Nu vond ik het genoeg geweest. Ik spande al mijn spieren, en mijn ogen vlamden bijna. Ik sprong op de wolvin af en sperde mijn kaken open, het maakte mij niet uit waar ik haar zou raken, haar poten of haar nek. Ze moest gewoon weten én voelen hoe ik erover dacht dat ze onschuldige mensen verwondde of doodde.




Oh, hij ís slecht. Hij houdt er alleen niet van om nutteloos te vechten, hij is strategisch. Sluit vriendschap met de mensen en krijg elke dag een stuk biefstuk van de slager

Hij is neutraal-slecht, 80% slecht en 20% neutraal

Ok. Luna zal later ook veranderen. Dan gaat ze alleen vechten wanneer het nodig is enz.en Miss neemt ze nog een roedel.)

De wolf sprong op mij af. met zijn bek opengesperd sprong hij op me af. Ik keerde mijn rug naar hem om niet in mijn nek gebeten te worden. Een trucje die ik van een andere wolf had gezien. Ik voelde zijn kaken in mijn achter poot. Ik onder drukte mijn gejank door op mijn kaken te bijten. Ik schopte met mijn vrije poot achter me om de wolf te raken. Ik moest mezelf omdraaien. Maar hoe? Hoe kan ik me omdraaien. Als hij in me voorbeen had gebeten lukte het nog. Waarom moest ik persé me in me achter been laten bijten.

Toen ik voelde dat ik een poot beet had, bleef ik doorbijten. Ik zou alleen nog maar loslaten als ik zelf in groter gevaar zou komen of als de wolvin in elkaar zou zakken. Ik wist dat er niet zo'n grote kans was dat ze door de pijn zou opgeven, maar ik waagde het erop. Ik proefde het bloed in mijn mond. Ik vond het echter geen fijne smaak, maar toch bleef ik vasthouden. Ik lette erop dat ze niet zou proberen om me weer aan te vallen. Ik voelde al mijn angst, die ik eerst had, uit mijn lichaam stromen, en in plaats daarvan kwam mijn vechtlust naar boven.

ik voelde hoe de tanden van de andere wolf mijn vel doorboorde. ik beet op mijn kaken om een schreeuw te onderdrukken. ''je kan het wel.'' zei ik nog met mijn kaken half op elkaar gedrukt. ''je bent zelfs beter dan ik dacht, maar je moet wel blijven opleten.'' mijn ogen glinsterde. ik schopte met al mijn kracht achter mij. ik hoopte dat ik de wolf had geraakt. ik moest vrij komen. anders zou ik zwaar in de minderheid zijn. wat ik helaas ook ben.
(inspi op)

De wolvin murmelde wat tegen mij, wat ik net kon verstaan. Toen ik haar poten op mij af zag komen, wist ik dat ik moest loslaten. Ik sprong weg, maar haar scherpe nagels raakten mijn achterpoot, waardoor ik niet goed landde na mijn sprong. Ik krabbelde overeind. Een ogenblik ontmoetten mijn ogen die van haar, maar ik was vastbesloten me te concentreren op het gevecht. Ik wachtte tot zij toe zal slaan. Ondertussen flitsten mijn ogen alsnog door de steeg, alvast op zoek naar een plek waar ik heenkon als ik moest wegvluchten. Ik zorgde er echter wel voor dat de wolvin in mijn gezichtsveld bleef, en ik hield mijn oren gespitst.

Ach, de mijne is ook op x)

Door mijn poot raakte ik uit de kaken van de wolf en sprong weg. Mijn ogen ontmoette even die van de wolf. Ik zag doe de ogen van de wolf naar een uitweg zochten. Ik ontspande mijn spieren en ging zitten. De wolf had zig bewezen. Hij was gen lafbek. Maar een wolf die een zetje nodig had. Door deze wolf voelde ik de zin om een roedel te starten op borrelen. Dan kon ik gezag hebben. Dan werd er naar mij op teken en werd ik gerespecteerd. En niet door iedereen gehaat. "je bent goed. Hoe heet je eigenlijk?" ik Krabte even met mijn poot aan mijn neus en keek de wolf weer aan. Hij kon mij laf vinden omdat ik opeens stopte. Maar als hij nog verder door zou gaan kon ik misschien niet eens meer lopen. Ik moest toegeven dat de wolf sterk was. Net zoals ik.

Even keek ik verward naar de wolvin, toen zij onverwacht ophield met het gevecht en ging zitten, en zoals een ontspannen wolf even de jeuk uit haar neus verdreef. Toen ik zag dat ze niet van plan was om verder te vechten, ontspande ik mijn spieren weer en ging ook zitten, ongeveer een kleine meter bij de wolvin vandaan. Ik moest het toegeven, ik was blij dat ze stopte. Ik wilde niet onnodig gewond raken, en niemand anders zonder reden verwonden. 'Ik heet Laetus.' Echt veel meer wist ik er nog niet uit te brengen. Ik moest nog verwerken wat er was gebeurd... Eerst dagenlang opgesloten zitten in een verlaten huis, gered worden door een witte wolvin, waarna er een plotseling gevecht losbarst, en vervolgens blijft de strijd onbeslist.

De wolf ontspande toen hij mij ook zag ontspannen. Ik knikte bij het antwoord van leatus. "Luna, net als de maan." leatus zat ongeveer een meter van mij vandaan. Ik keek omhoog en zag hoe het langzaam begon te sneeuwen. De eerste sneeuw vlokken smolten op mijn vacht. Waarna enkelen op mijn vacht lichen. Hard sneeuwde het niet. Met gemak kon je het einde van de steeg nog zien. "ken je misschien een droge warme plek? Hier in de sneeuw kunnen we niet blijven zitten.

(inspi al tijden weg)

Geeft niet, ik heb ook nauwelijks inspiratie

Ik knikte langzaam bij het horen van de naam van de wolvin. Ik herinnerde me de naam, alleen wist ik niet meer precies waarvan. Toen het begon te sneeuwen, ademde ik even de koude lucht in. Ik schrok op uit mijn gedachten toen de wolvin me wat vroeg. 'Ja, ergens verderop weet ik een plek waar de sneeuw niet kan komen.' Ik stond op en liep in de richting van de schuilplaats, en met een zwaai van mijn staart wenkte ik Luna mee. Ergens tegen het einde van de steeg, ging er een trap naar boven tussen twee oude huizen...

Oké heb je me pm op pharaoh gelezen?)
Ik knikt bij het antwoord van de wolf. Ik volgde hem naar een trap tussen 2 huizen. Ik liep een trap op met en deur bovenaan. Ik liep langs de deur een kamer binnen. Ik liep het kamertje binnen en bekeek het vol bewondering. Ik vond het prachtig. "hoe ken jij dit?" vroeg ik aan leatus. Ik liep de kamer verder binnen en voelde iets zachts aan mijn voeten. Ik keek naar beneden en zag een bruin kleurig kleed. Ik zakte door mijn potenen ging op het kleed liggen.ik sloot mijn ogen en genoot. Opeens sprong me iets te binnen. Misschien mocht ik hier niet liggen. "als ik hier niet mag liggen moet je het zeggen hoor."

Oops, ben al een tijdje niet op het Pharaoh-profiel geweest... Ik heb vanochtend gekeken en geantwoord

Ik liep voorop de trap op, met Luna achter me aan. 'Ik heb het ontdekt vlak nadat ik bij mijn moeder wegging. Dit huis werd al jarenlang niet meer bewoond door mensen, dus kon ik hier intrekken.' Ik installeerde me even op een groot, oud kussen. Ik keek even verward naar de wolvin toen ze vroeg of ze wel op het klee mocht liggen. Toen sprong me plotseling tebinnen dat de gebruiken bij wolven anders waren dan bij de stadhonden. 'Natuurlijk, ik laat je niet op die koude vloer liggen.'

Ik knikte bij het antwoord van de wolf. "handig zo'n plekje." meer kon ik ook niet bedenken. Ik werd afgelijk door de sneeuw die over de stad viel. Het was prachtig. Vooral op deze hoogte. Langzaam viel er een deken van sneeuw. Ik zakte weer door mijn poten en liet het deken mij verwarmen. In mijn hoofd begon het te spoken. Spoken over een rodel. Ik zou er een kunnen maken. Maar dan breek ik mijn ijgenlijk belofte, de belofte die ik nooit zo breken. "leatus? Zit jij hij een roedel?" vroeg ik. Ik wist verder niks te zeggen. Maar ik hield niet van deze stilte. De stilte tussen 2 wezens. Ik het bos vond ik het juist fijn, maar tussen 2 wezens voelt gewoon raar.

Even hief ik mijn hoofd in de lucht en genoot van een koele wind, die ook wat sneeuwvlokken naar binnen bracht. Ik draaide mijn hoofd naar Luna toen ze me weer wat vroeg. 'Nee. De meeste honden hier minachten me, omdat ik half wolf ben...' Ik zucht even. Maar weinig wolven hebben me ooit geaccepteerd zoals ik ben; half hond, half wolf. Alleen de meesten hadden dit respect niet. Ik keek weer even naar de wolvin. 'Heb jij trouwens een roedel?' Meer dan dat kreeg ik er niet uit.

"nee, ik ben verbannen tot ik de dood vind." ik zuchtte even. Ik wist dat ze hier ergens rond liepen. Waar wist ik niet. Maar ooit zal ik ze vinden en mijn wraak laten zien. Ik stond op en liep naar het raam. Ik liet mijn voorpoten op het vensterbank rustten en keek naar buiten. In de sneeuwvlokken zag ik een wolfen gezicht. Het lachte me uit. Het was de kop van mijn vorige lijder. Ik gromde zacht en liep weer naar het kleed. Ik liet mijn kop op mijn poten rustten en keek naar leatus. Hij had wel tekenen van een wolf. Maar ook tekenen van een hond. "heb jij niet zo'n honden clubje. Of hebben honden dat hier niet?"

Ik schudde langzaam mijn hoofd. 'Er zijn wel groepen honden, maar ze willen mij er niet bij. Ze denken dat ik niks waard ben, dus ik leef solitair.' Ik zuchtte nog eens diep. 'Het enige dat ik wil is geaccepteerd worden, niet anders zijn dan de anderen.' Ik schudde even mijn hoofd, alsof ik mijn gedachten wilde wegwuiven. Ik draaide me weg van het raam. 'Maar dat zal wel een droom blijven. Wie wil er nou vrienden zijn met een halfbloedje?' Ik keek naar de grond. Altijd werd ik zo genoemd. Halfbloedje, bastaard. Het was niet bepaald fijn om te horen...