Close every door...

Ik luisterde naar het verhaal van de wolf. "mijn keven is ook niet bepaald ode verlopen. Ik was altijd de buitenstaander, gehaat door heel de roedel en verdacht van moord, terwijl ik nog maar een pup was. Zelfs mijn moeder keek niet naar mij om." ik stond even op, legde het deken goed en ging weer liggen. "ik had wel ooit een roedel." loog ik. "maar helaas zijn al mijn wolfen weg geroofd door die mensen." ik sloot mijn ogen en zuchtte. 'een roedel, kon je nog iets saaiers bedenken Luna?' dacht ik. Een roedel was ook niet zo saai maar om er over te praaten. Ik zuchtte en liet mijn kop op mijn poten rustten.

Op mijn beurt luisterde ik weer naar wat de witte wolvin vertelde. Dat laatste klonk niet erg overtuigend, maar bon. 'Ik weet hoe het is om dat mee te maken. Mijn vader is gedood door mensen, en al mijn vrienden ook. En nu heb ik niemand meer... Alleen enkele mensen zijn wel eens goed voor mij, maar dat is niet hetzelfde als een andere wolf...' Ik keek weer uit het raam. Ik heb mijn vader maar kort gekend. Hij was een wolf, met een pikzwarte vacht en een gezond verstand. Van hem kon je niet zeggen of hij goed of slecht was, hij was neutraal. Dat had ik van hem geërfd; zijn karakter en geen behoefte hebben aan een keuze tussen goed en slecht.

(sorry ik was ww vergeten >.<)
"het klinkt alsof jij wel van je vader hiel, Of niet?" ik tilde mijn kop op. Mijn oren schoten heen en weer. Ik hoorde iets, mijn ogen schoten heen en weer. Een niet erg groote kat rende door de kamer naar een gat in de muur. Ik liet hem lopen. Waarom zou ik hem prober te vangen? Het dier was mager en ik zat vol. Ik stond even op om anders te gaan liggen. Met mijn kop naar het raam en mijn rug naar leatus. Ik zag hoe de sneeuw bui weer langzaam ophield. Een lange bui was het niet. Maar de stad had wel een klein laagje sneeuw gekregen. Ik vond het mooi. Als het bos net zo wit was kon ik mezelf weer laten verdwijnen. Mijn mondhoeken krulde zich.

(inspi op door aw en GP)

Ach, geeft niet

Ik knikte langzaam. 'Ja, hij had meer respect voor mij dan een ander wezen mij ooit gaf.' Ik zag dat Luna onrustig werd, maar ik kende de geur die de ruimte inkwam. Niet veel later zoefde een grijsgestreepte kat voorbij. Er kwam een kleine glimlach op mijn gezicht. De kat was de enige die nog wat aardig tegen mij was. Het stopte geleidelijk aan met sneeuwen. Toen hoorde ik voetstappen over de dunne laag sneeuw. Ik keek uit het raam en zag een paar mensen in de richting van de trap lopen...

Weer draaide mijn horen heen en weer. Ik down ze te stoppen. Maar deze keer was het niet om iets kleins als een kat. Nee, het waren voetstappen. Van mensen. Ze klonken niet voorzichtig, maar zelfverzekerd. Alsof ze wisten dat wij hier zaten. Mijn ogen schoten omhoog als de ogen van een hongerige kat die een vogel zag. Maar mijn ogen zagen geen vogel. Nee, ze zagen twee mannen leren jassen. "ken jij hun?" vroeg ik. Het konen ook 'kennissen' zijn. Toch vertrouwde ik ze niet. Wat moeten twee mensen hier? Via de trap kan je alleen naar deze kamer en deze kamer is een krot. Deze mannen zagen er ook niet bepaald arm genoeg uit om hier naartoe te moeten komen. Ze leken eerder rijk, Geen haar op kin, dure leren jassen en dure schoenen. Ik stond op richtte mijn blik naar de deur. Met mijn spieren nog ontspannen.

Ik zag dat de wolvin wat onzeker werd toen de twee mannen naar boven liepen. 'Geen zorgen, het zijn vrienden. Sinds ze weten dat ik hier woon, komen ze me af en toe wat te eten brengen, als ze tijd hebben.' Toen de deur krakend openging begon ik al vrolijk te kwispelen. Ik kende deze twee mensen erg goed, ik gok hun leeftijd op een jaar of 16. Korte tijd nadat mijn moeder was gestorven, kwam ik hen tegen. Ze hebben altijd al voor mij gezorgd, en we zouden door het vuur gaan voor elkaar. Ik wachtte af tot ze binnen waren.

De mannen kwamen binnen. Ik schatte hun leeftijd rond de 17 jaar. Aan het gezicht van de jongens tezien had leatus gelijk. Uit een zak die een van de jongens meehad werd een grootstuk biefstuk. Gegrild met van die schuine strepen die je ook bij zo'n plaats krijcht waar al die tweebeners eten. Te makkelijk vond ik dat. Je gaat zitten praat wat en je krijcht je eten. Ik had nogsteeds niet geknipperd met het bij zijn van de jongens. Ik vertrouwde ze niet. De jongen die de zak met eten bij zich had, graaide in de zak en haalde er een Turk brood uit dat waarschijnlijk op de grond was gevallen. Ik kreeg het stuk brood toe gegooid. Ik keek er even naar maar liet het liggen.

Toen de twee jongens binnenkwamen, begon ik blij te kwispelen. De twee lachten en haalden een stuk biefstuk uit een zak, en later ook een brood. Ik zag dat Luna het niet helemaal vertrouwde en weigerde om een hap te nemen. 'Geen zorgen, het is niet vergiftigd, hoor.' Ik begon te eten van het vlees. Het was al even geleden dat ik nog zo iets fijns heb gegeten. Één van de jongens aaide me even over mijn hoofd, en ondertussen praatte hij met de ander. Ik verstond enkele woorden. "Wolf....marktplein...de hond..." Ze zeiden waarschijnlijk nog wel meer, maar dat kon ik niet verstaan.

Na de woorden van leatus snuffelde ik even aan het brood. Ik trok mijn hoofd terug. 'ratten voer' leatus werd door de jongens geaaid zonder iets tedoen. Tja, hij was ook deels hond. Honden zullen mensen met een openbek en een kwispelende staart achtervolgen. De jongen praate met elkaar. Eerst over normale zaken en later over het marktplein. Mijn oren schoten omhoog om er meer van te horen. Na even kon ik mezelf wel voor me kop slaan. 'je bent een wolf Luna. Geen hond' honden kunnen niet alles van mensen verstaan. En een wolf die nooit een gesprek had met een mens kan ze al helemaal niet verstaan. Mijn oren ontspande zich. "wat zeggen ze?" vroeg ik aan leatus.

Ik keek even om naar Luna. "Rattenvoer". Tja, ik had al kunnen bedenken dat wolven andere eetgewoontes hebben. Ik merkte dat Luna probeerde om te verstaan wat de mensen zeiden, maar al snel ontspande ze weer. Zij kon ze natuurlijk minder goed vertstaan dan ik. 'Ik weet niet precies waar ze het over hebben, maar ik denk dat ze over jou praten. Neem het ze maar niet kwalijk, je ziet hier niet elke dag een wolf rondlopen.' Ik zag dat één van de jongens een stap richting de wolvin deed, maar de ander hield hem tegen. Ze zeiden wat tegen elkaar, waarna de jongen het er toch op waagde richting Luna te lopen. Hij probeerde duidelijk niet bedreigend voor te komen.



Waah... laten we ze maar even namen geven, praat wat makkelijker We noemen ze wel Richard en John

Ok ik maar dan moet jij ze voorstellen Luna kan ze toch niet verstaan. En dat van rattenvoer was gedachtes bij min is 1' gedachtes. Geen idee waar je hem voor hoort te gebruiken maar ag :3


"Ik weet niet precies waar ze het over hebben, maar ik denk dat ze over jou praten. Neem het ze maar niet kwalijk, je ziet hier niet elke dag een wolf rondlopen." zei leatus. Ik dacht na, de jongen pratte te lang terwijl ze naar mij kijken om het over normale wolven zaken te hebben. Waar konden ze het dan over hebben waar ik ook in hoor. Over dat ik die man had dood gebeten? Nee, daar waren hun niet bij. Dan moest het wel over wat ik gedaan heb in het steegje. Maar ik zag hun gezichten niet tussen de mensen. Of zag ik het niet goed. Maar ik had elk gezicht een voor een bekeken. Hoe kan ik hun dan niet gezien hebben?! Een van de jongens kwam op mij af. De andere jongen hield hem tegen maartoch kwam hij verder naar mij toe. Ik ontbloote mijn tanden en gromde. Ze wisten dat ik ze niet vertrouwde, waarom kwam hij dan op mij af? Ik stond op en spande mijn spieren. De jongen bleef op mij afkomen. Ik waarschuwde nog een keer door in de lucht te bijten. Nogsteeds kwam de jongen. Lef had hij. Ik trok mijn voorpoten op en zette met mijn achter poten af. Een stem in mijn hoofd dook op. 'Luna, niet doden. Hij is een vriend van leatus hij is een van de weinige bijna slechte wolfen hier. Dus als je hem als friend wil houden moet je hem alleen een lesje leren. Mijn voorpoten raakte de jongen, met een klap viel hij op een oud matras. Ik liet hem mijn tanden zien. "waag het niet om mij aan te raken." zei ik. Ik sprong van de jongen af en liep weer naar het deken. Ik ging liggen met mijn spieren gespannen. "niet slecht bedoeld voor jou leatus, maar ik heb een spuug hekel aan mensen. Ik vind ze nog erger dan ratten."

Yay Luna heeft we iets gedaan :3 zit jou trauwens op aw?

Is goed

Ik trok even onrustig met mijn oren toen Richard op Luna afliep. Hij had de waarschuwingen van de witte wolvin niet begrepen, en werd door haar tegen de grond gedrukt. Even hield ik mijn hart vast, maar Luna doodde of verwondde hem tenminste niet. Richard werd door de andere jongen overeind getrokken, en ik merkte dat ze even een discussie voerden. Ik draaide me om naar Luna toen ze wat zei. 'Het geeft niet, Luna. Jullie moeten gewoon nog wat wennen aan elkaar.' Ik keek weer naar de twee jongens. Nog steeds in een discussie, zo te zien. Ik liep naar een mat en wilde gaan liggen. Plotseling hoorde ik weer een geluid. Ik liep naar het raam en keek naar buiten, en ik zag ook waar het geluid vandaan kwam; een jager...

Volgens mij niet, ik ken geen site met die afkorting zo ver ik weet xD

Aw anime wolves. Getekende wolvies met krachten :3

De jongen die ik aan had gevallen werd geholpen door de andere jongen. Ze praate, veel en lang. Ik wilde weten wat ze zijden, maar ik kon niet na wat ik gedaan had weer alles vragen aan leatus. Ik moest hat dus maar bij wartaal houden. Mijn oren schoten omhoog en bleven in de lucht hangen. Een vreselijke geur drong mijn neus binnen. Ik kende die geur. Ik stond op en lechde mijn voorpoten op het vensterbank. Een man met alles van leer, een hoed met een veer en een lang glimmende ding. Ik kende dat ding. Sommige wilde daarmee moord pogingen doen op mij. Ik kefte -wolven kunnen niet blaffen.- om de jongens en leatus te waarschuwen. De man liep richting de trap. Langzaam liep hij naar boven. Alsof zij dacht dat wij hem nog niet gezien of geroken hadden. Twee keer werd er hard op de deur geslagen. "opendoen, ik heb een melding gekregen dat hier vermoedelijk wolven zitten." zij een brom stem. Ik zou hem zo in het rijtje 'schagarijnige beren' gezet. "opendoen!" klonk er nog een keer achter de deur. "leatus, verstop je. Deze jager weet alle manieren hoe een dier hem kan aan vallen. Alleen die jongens kunnen hem weg krijgen." zei ik tegen leatus. Ik keek al in het rond om een schuilplaats te vinden. Deze jager had alles om zich te beschermen tegen de dood of wonden die van missend vlees to kleine schaafwondejes. Tegen alles kon hij zich verdedigen. Iedere wolf die tegen hem gevochten heeft overleefde het niet.

Ik ken over het algemeen anime wolven. Maar als ik het goed begrijp is daar dus ook een site van?
Sorry trouwens dat ik enkele dagen geen reactie heb gegeven... Ik had het erg druk met school enz....

Ik knikte toen Luna me voor de jager waarschuwde. 'Kom mee, ik weet wel een plek.' Ik trok een mat wat opzij, en eronder zat een soort handvat, die niet eens erg opviel. Ik pakte het handvat met mijn mond en maakte het luik open. Er liep een trap naar beneden. 'In deze kelder zal hij ons nooit vinden. En áls hij de doorgang al zou vinden, zou het moeilijk zijn om ons te vinden tussen die rommel.' Ik liep de trap af, en bleef halverwege wachten tot Luna ook zou komen.

Ik volgde leatus naar de kamer die onder het Luik lag. En was donker, alleen het licht dat door het Luik scheen maakte dingen zichtbaar in de kamer. Even moesten mijn ogen wennen aan het donker. Maar al snel kon ik bijna de hele kamer zien. Dozen waren tot het plafon opgestapeld. Op sommige plekken lag verrot eten en dode beesten. Ik liep verder en ging achter een doos zitten. Het geluid als je in een honden drol ging staan klonk door de kamer. Ik keek waar ik op stond. Een rotte muis. Jak, ik schoof wat opzij en keek op mijn poot niet onder de rotte rat zat. Ik bleef stil staan en luisterde naar wat er boven te horsen was. "waar zijn ze?!" schreeuwde de beer. "die,oef." het klonk alsof de jongen onderbroken werd door een stoot in zijn maag. "welke wolven?" zij een vriendelijke stem. "wolven, een zwart en een witte waren laatst op de weg aan het vechten en zijn daarna hierin gegaan." zei de beer brommend. "maar als ze hier zitten is dat vreselijk." zei de jongen die als eerst onderbroken werd. Voetstappen klonen ineens. De zware stappen van de beer liepen door heel de kamer en rukte alles aan de kant waar ook maar iets onder kon liggen. "hou mij niet voor de gek, jongens zoals jullie houden ervan om dood vlees tezien. Jullie kunnen die wolven niet beschermen."
(af :3)

Aangezien ik al vaker in deze ruimte ben geweest, kon ik zonder al te veel moeite hier rondlopen. Ik ging ineengedoken achter een stapel kisten zitten. Ik was niet echt bang, maar je weet het maar nooit. Gespannen luisterde ik naar de stemmen boven. 'Beste man, de enige "wolven" die hier zouden kunnen zitten, zullen waarschijnlijk gewoon een Saarloos wolfhond en een Akita Inu zijn. Mijn oom heeft namelijk een hondenkennel, en een Saarloos en aan Akita zijn pas ontsnapt. En die lijken nogal op honden, nietwaar John?' Ik durfde nog niet opgelucht adem te halen, maar ik wachtte af hoe de jager zou reageren. Niet iedereen trapt in Richard's acteerwerk...